ماده ۴۵۱: معادن سطحی با بیش از ۱۰۰ نفر، معادن زیرزمینی غیر زغال سنگ با بیش از ۷۰ نفر و معادن زیرزمینی زغال سنگ با بیش از ۵۰ نفر کارگر در هر نوبت کاری باید از امکانات و نفرات موظف در تشکیلات امداد و نجات برخوردار باشند.
تبصره – در معادن با تعداد نفرات کمتر در هر نوبت کاری باید از پرسنل غیر موظف معدن که آموزش های لازم برای عملیات امداد و نجات در مواقع بحران را طی نمودهاند، استفاده میشود.
ماده ۴۵۲: گروه امداد و نجات با نظر مسئول ایمنی و بر حسب ضرورت باید مجهز به دستگاه های تنفس انفرادی، دستگاه گازسنج مناسب، برانکارد و نظایر آن باشند این دستگاه ها باید مرتباً و در فواصل زمانی مناسب بازدید و آزمایش شده و همیشه برای استفاده آماده باشند.
ماده ۴۵۳: افراد گروه نجات باید هر سال دو بار مورد معاینه پزشکی قرار گیرند تا در صورتی که واجد شرایط نباشند از گروه خارج شده و افراد دیگر به جای آنها انتخاب گردند.
ماده ۴۵۴: در شبکه زیرزمینی معادن باید ایستگاه های کمک های اولیه مناسب، تجهیزات امداد و نجات و نیازهای ضروری تعبیه شود.
ماده ۴۵۵: تنظیم و طراحی برنامه مقابله با سوانح در تمام معادن الزامی است و باید متناسب با هر معدن توسط سرپرست معدن تهیه و تمرین شود.
ماده ۴۵۶: به استناد مواد ۹۱ و ۹۵ قانون کار جمهوری اسلامی ایران، مسئولیت رعایت مقررات این آیین نامه بر عهده کارفرمای کارگاه بوده و در صورت وقوع هر گونه حادثه به دلیل عدم توجه کارفرما به الزامات قانونی، مکلف به جبران خسارات وارده می باشد.
این آییننامه مشتمل بر ۱۳ فصل و ۴۵۶ ماده و ۱۱ تبصره درجلسه مورخ ۲۰/ ۰۹/ ۱۳۹۱ شورای عالی حفاظت فنی تدوین و درتاریخ ۳/ ۱۱/ ۱۳۹۱ به تصویب وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی رسیده است و ۱۵ روز پس از درج در روزنامه رسمی قابل اجرا می باشد.
این آیین نامه جایگزین آیین نامه ایمنی در معادن، مورخ ۲۵/ ۱۱/ ۱۳۷۹ شورای عالی حفاظت فنی می گردد.